பேசிக் கொண்டேயிருக்கிறாய்..

திடீரெனத் தலையில் விழும்

காக்கையின் எச்சத்தைப் போல

அவ்வப்போது எனது சூழ்நிலையின்

சமநிலையைக் குலைத்து விடுகின்றன

உனது கைப்பேசி அழைப்புகள்..

உனதழைப்பு வரும் ஒவ்வொரு முறையும்

பதற்றத்தோடே கையாள வேண்டியிருக்கிறது

எனது கைப்பேசியை..     

நேரில் பேசும் தருணங்களில்

எதையோ சொல்ல வருவதைப் போலவே

பாவனை செய்து

கூட்டிவிடுகிறாய் எனது  எதிர்பார்ப்புகளை..  

கைப்பேசியிலோ வெகு இயல்பாய்ப் பேசி

ஏமாற்றி விடுகிறாய் ஏதுமில்லை என்பது போல்..

ஒருவர் சட்டையை ஒருவர் பற்றியவாறு

சிறுவர்கள் ஓட்டும் ரயில் வண்டியைப் போல

உனது பேச்சைத் தொடர்ந்தவாறே

எனது பேச்சும் இருப்பதால்

தவிடு பொடியாகிப் போகின்றன

எனது முன் ஒத்திகைகள்..  

நண்பர்களுடனான அரட்டைகளின் இடையில்

விலகிச் சென்று உன் அழைப்பை ஏற்கும் நேரங்களில்

விழிகளில் குறும்பு மிளிர

புன்முறுவல் பூக்கிறார்கள்..

பாதி சாப்பிட்ட கையோடு

அவசரமாய் வெளியே வந்து பேசும் சமயங்களில் 

சந்தேகக் கண் கொண்டு பார்க்கிறாள்

அம்மா..

நள்ளிரவு தாண்டிய நேரங்களில்  

பேச்சொலி கேட்டு

அறைக்குள் எட்டிப் பார்க்கும் தம்பி

தனக்கு வழி கிடைத்து விட்டதென

நண்பர்களிடம் சொல்லிக் கொள்கிறான்..

இப்படியாக

எல்லோரும் நம்பிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்

யாரையோ நான் காதலிக்கிறேனென்று..

நானும் நம்பிக் கொண்டிருக்கிறேன்

நீ உன் காதல் சொல்வாயென்று..

பெண்ணே நீயோ

பேசிக் கொண்டேயிருக்கிறாய்

உன் காதலை மறைத்து 

மற்றெல்லாவற்றையும்..!

.

.